Jež -zaštićena vrsta

Ježevi su mali sisari, bubojedi i pripadaju potporodici Erinaceinae. Osnovna karakteristika ove porodice jeste prisustvo bodlji na svom telu. Podeljeni su u pet rodova. a postoji 16 vrsta ježeva. Naseljavaju Evropu, Aziju, Afriku i ima ih na Novom Zelandu. Na prostoru Australije i Severne Amerike nema autohtonih ježeva, dok su oni sa Novog Zelanda tamo naseljeni od strane čoveka. Ježevi su prošli evolucionarne promene u zadnjih 15 miliona godina i prilagodili su se bubojednom načinu ishrane i noćnom životu.

Ova vrsta se lako raspoznaje po svojim karakterističnim bodljama koje su zapravo tvrde i šuplje dlake načinjene od keratina i dužine su do 3cm. Čim se okote imaju male i veoma mekane bodlje. Posle šest nedelja, mekane bodlje otpadaju da bi izrasle nove, prave bodlje. Odrasli primerci mogu da imaju do 5.000 bodlji koje su tu prevashodno kao zaštita. Bodlje nemaju otrov i ne otpadaju lako kao kod bodljikavih prasadi. Bodlje mogu da spadnu ako su jedinke izložene jakom pritisku i stresu, ili ako su bolesne – jedinke mogu da ih odbace.

Evropski jež ima dužinu tela od 15 do 30cm, a težina mu je u proseku od 1.5 do 2 kilograma. Pored bodlji, telo je prekriveno krznom braon boje i imaju kratak rep. Ova mala vrsta ima pet prstiju na prednjim nogama sa kratkim noktima, dok zadnje šape imaju četiri prsta, s dugačkim noktima koji neprestano rastu. Ove karakteristike ježevi imaju sa obzirom na to da su kopači. Poseduju izvanredno čulo mirisa i imaju odličan sluh. Vrlo su plašljivi i osvrću se i na najmanji šum. Svi ježevi, bez obzira na vrstu, se koriste odbrambenom taktikom da se umotaju u tesnu bodljikavu loptu i na ovaj način se efikasno brane od predatora. Neke pustinjske vrste ježeva su evolucijom smanjile težinu, pa se služe efekasnijim načinom odbrane u odnosu na njihovu konstituciju – najčešće samo otrče, a nekad će čak i sami napasti, pokušajući da nepriljatelja ubodu svojim bodljama.

Ježevi se uglavnom kreću noću, iako neke vrste mogu ponekad da izlaze i po danu, u potrazi za hranom. Veći deo dana provedu spavajući u nekoj rupi u zemlji ili sakriveni ispod trave, šiblja i kamenja. Različite vrste imaju malo drugačije karakteristike, ali generalno gledano, ježevi iskopavaju sami svoje jame kao skloništa. Divlji ježevi su u stanju da hiberniraju, ali to ne rade svi. Na hibernaciju utiče temperature, rasprostranjenost hrane, kao i sama vrsta. Ježevi kao oposumi i krtice poseduju ponešto prirodnog imuniteta na otrov zmija zahvaljujući proteinu erinacinu koji se prostire kroz mišićno tkivo.

Trudnoća zavisi od vrste i traje od 35 do 58 dana. Ženke krupnijih vrsta okote 3-4 mladunca, dok ženke manjih vrsta prosečno donose na svet 5-6 mladih ježeva. Gnezdo je napravljeno od hrpe lišća koje sami dovuku. Dešava se kao kod mnogih drugih sisara da mužjak ubije novorođene ježeve. Ženke mlade rađaju dva puta godišnje. Jedan okot je u maju, a drugi u septembru. Prilikom parenja desava se da se mužjak nabode na ženkine bodlje. Mužjak ne mora da se u potpunosti popne na ženku jer ona ima sposobnost da povije rep na gore i tako joj se vulva nađe iza ostatka tela. Penis se kod mužjaka nalazi blizu stomaka (mnogi greškom misle da je pupak) što na još jedan način olakšava sam čin parenja.
Poslednjih dvadeset godina značajno se smanjuje brojnost ježeva u Evropi. Znatan broj ježeva ne preživi hibernaciju, dok mnogi stradaju usled prelaska puteva.
Fotografije preuzete sa:
forum.krstarica.com
www.dzzdjurdjevo.comwww.vebidoo.com